Türkiye’nin demokrasisine bir şey olursa kim gözyaşı dökecek? Bu sorunun cevabının doğrudan Türkiye’nin kalıcılık sorunu ile ilgili olduğunu söylemiştik.

Ayrıca, Türkiye’yi demokrasi açısından eleştirenlerin, kendi istek ve isteklerine göre tüm demokrasi kriterlerini şekillendirmede çok yetenekli olduklarını biliyoruz. Bütün bunlardan sonra, İslam dünyasında ender bir demokrasinin kaybolduktan sonra bir günlük yas tuttuğunu gördük. Neredeyse yas tutsak bile, Türkiye’de bir darbe ihtimaline veya Mısır’daki gerçek darbeye karşı dans etmeye başladılar.

Günümüzde ve çağımızda demokrasi ve insan hakları adına olanları radikal bir şekilde yok eden darbeci komplocu Abdel-Fattah al-Sisi, bir dönem AB’nin bütün liderleriyle birlikte, devlet gücü ve icra yoluyla dokuz genci öldürdü. O ve topluca ona ödüllendirildi. Şarm El-Şeyh’te El-Sisi’nin ev sahipliği yaptığı zirvede toplanan hiçbir Avrupa Birliği lideri ve Arap Birliği’nin lideri, yakın zamanda öldürdüğü masum insanlar veya onbinlerce insanın yaşadığı acımasız işkenceler hakkında kendisini uyarmadı zindanlarda yargı dışı ve sorgulamadan ekstra tutuyor.

İnsan hakları ve demokrasi adına ona bir hatırlatma bile yapmadılar. Aksine, Sisi, “Mısır’ın kendine özgü koşullarının, gerektiğinde insanlığı katletmek için doğru nedenler sunabileceği” konulu kısa bir konuşma yaptı ve onu dinleyerek büyülendi

Eski Mısır’ın büyülü geleneğinin yeniden canlanması ve AB liderlerinin Firavun’un ünlü büyücülerinin büyüsüyle büyülenip etkilenmediğini düşündürmektedir. Ancak, durumun bunun ötesinde olduğundan korkuyorum. Gönüllü olarak büyülenmek hakkında konuşabiliriz. Ve gönüllülük, finansal ya da ideolojik çıkarlarla ilgili olabilir.

Maalesef, Sisi gibi diktatörleri ve Avrupalıların İslam dünyasını hak ettiğini gördüğü insanlara davranış tarzları. Dolayısıyla onu demokrasi ya da insan hakları açısından eleştirme gereği duymuyorlar bile. Bu nedenle, itiraf etmekten hoşlanmamıza rağmen, her zaman karşılaştığımız üzücü gerçek, kendi demokrasimizi geliştirme, ya da insanlarımızın hak ettiği insani bir yönetim ve yaşam kalitesi açısından Avrupa’dan herhangi bir iyilik beklemenin boşuna olduğu. Halkımız insanlar gibi yaşamayı hak ediyor ve bunu sağlamak için çabalamak bizim sorumluluğumuz.

Bethan McKernan ve Gökçe Saraçoğlu, 11 Mart’ta İngiltere’nin ünlü solcu liberal The Guardian gazetesi için 11 Mart’ta, “Reformcudan New Yeni Sultan’a: Erdoğan’ın popülist evrimi” başlıklı bir makaleyi ortak bir makale olarak yazdı. Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’ın Avrupa’nın neo-oryantalist zihniyetle popülizm olarak bilinen hikayesini ve elbette diktatörlük-otokrasiye geçişi yansıtan makalesi, bu Batı ikiyüzlülüğünün tipik bir örneği.

Normalde, özellikle o zaman Sisi ile birlikte ve bazı bilinçli Avrupa gruplarının birlikte poz vermiş olduğu tüm AB liderlerinin bu konuda Erdoğan’ı en az on yıl boyunca eleştirmekten kaçınmaları beklenirdi. Söz konusu gazete The Guardian, bir başka deyişle, Avrupa’nın sol liberal gazetesidir. Solcu liberalizmden küçük bir vicdan beklemekte hala saf mıyız?

Erdoğan’ın siyasi mirasının popülizme kaydığını belirleyen makalede bilimsel bir veri tabanına ve incelemeye atıfta bulunuluyor. Söz konusu veritabanı The Guardian tarafından oluşturulmuş ve üretilmiştir. Erdoğan’ın Türkiye’deki mirasını temel aldıkları anlatıların hiçbiri sürpriz değil: Hepsi Erdoğan’ın kişisel bir öyküsü ve takıntısı olduğu bilinen bireyler. İki isim belirgindir: Soner Çağatay ve Abdüllatif Şener. Diğerlerinden çok fazla söz edilmedi, ancak Fetullah Terör Örgütü (FETÖ), Türkiye’nin ana muhalefetteki Cumhuriyet Halk Partisi (CHP) ve Kürdistan yanlısı İşçi Partisi (PKK) Halkları tarafından yapılan bir konuşmaya dayandıkları açık. Demokrasi Partisi (HDP).

Erdoğan’ı nefret güdümlü ifadelerine dayanarak değerlendiren bir çalışma, yalnızca muhalif kamp için bir kazanç, bilim ya da nesnel bir konum için değil. Yoksa siyasette muhalefetin bilmediğimiz iktidar hükümetinden daha masum, daha geçerli veya daha objektif olduğu bir norm var mı?

The Guardian’ın anlattığı hikaye, Erdoğan’ın siyasi süreç içinde Türkiye ile birlikte yaşadığı her şeyi göz ardı ediyor, muhalefetin bütün kargaşasını, denediği ardışık darbeleri ve arsaları görmezden geliyor ve tüm faktörlerden bağımsız olarak yaptığı değişikliği özetliyor. Aslında en yaygın okuyucuya “İlk önce iyi bir demokrat, ihtiyatlı bir reformistti, ancak aniden iktidara geldiğinde, içe dönük, dışlayıcı, otoriter ve diktatör oldu” gibi bir öyküyü satmanın rahatlığına bağlı. İlk başta iyiydi, ama sonradan “aşina oldukları ve talep ettikleri gibi kötüye gitti.”

“Diktatör” olarak adlandırdıkları liderin, halkın kendisini ifade etmesi ve oylarını kazanması için seçimlerden kareden kareye geçtiğini ve oylarını kazanmak için anayasal olarak görevini nasıl bırakması gerektiği gerçeğini görmezden geliyorlar. gerekli oyları alamadım. Erdoğan bir popülist ise, örneğin muhalefet ilahi bir siyasete mi çağrı yapıyor?

Ve lütfen, bu popülizm nedir? Erdoğan halkıyla uyum sağlamak, ülkesini halkın desteğiyle büyütmek ve geliştirmek için yaptıkları en azından liderlik olarak adlandırılacaktı. Güçlü liderlik, bir ülke için en güçlü sosyal varlıklardan biridir. Bu liderlik sayesinde Türkiye’nin bugün dünyayı etkisi altında, daha az zarar görmüş ve aslına sadık bir şekilde engelleyen birçok engelin üstesinden geldiği görülmektedir. Bu liderliği elinize aldığınızda, kontrol edilemeyen veya kendilerine hizmet edecek gerçek diktatörlere, insanlarına değil, oda açılacaktır. Tek istedikleri bu.

İşte tam bu noktada Washington Post’ta yayınlanan bir makalede asıl sorunun ne olduğu açıklandı. “Özgür dünya liderliksiz” başlıklı Adam Taylor makalesinde günümüzde ve çağımızda liderliğin ne kadar önemli olduğunu ve lider olmayışının giderek Batı’nın en önemli sorunu haline geldiğini belirledi. Özgür dünyayı sürekli olarak sağcı popülizm kucağına iten, Batı’yı dünyanın sorunlarına ve kendi ülkelerinin krizlerine çözüm üretemeyen, çok daha kontrol edilemez hale getiren ciddi bir boşluk var.

Bunun aksine, Erdoğan’ın güçlü liderliği sayesinde, Türkiye yıllardır böyle bir boşluk yaşamamıştır.

Eğer bu liderlik oradan popülizm gibi görünüyorsa, bir başka deyişle, çok çekici görünmüyorsa, Türkiye’de gerçekten görmek istedikleri şey hakkındaki niyetlerini ortaya çıkarmıyor mu?

Önceki İçerikEcem Sena Bayır Kimdir kaç yaşında sevgilisi kim instagram hesabı
Sonraki İçerikGamze Özçelik terör saldırısını kınadı